
Czy wiesz, że...
-
Jak wychować szczęśliwe dziecko? Nie ignoruj problemów!
Dzieciństwo oraz dorastanie nie są okresami w życiu, które składają się z wyłącznie miłych chwil. Choć rodzic stara się podarować dziecku jak najwspanialsze chwile i ochronić go przed każdym problemem, nigdy nie udaje się to w pełni. Pewne problemy, trudności a nawet smutek są potrzebne dziecku, ponieważ przygotowują do dorosłego życia. Większość dziecięcych i nastoletnich problemów to naturalne fazy rozwojowe, w czasie których dziecku potrzebne są akceptacja i zrozumienie. Czasami jednak trudności mogą okazać się poważniejsze i wymagać interwencji lekarskiej lub psychologicznej. Największym wyzwaniem dla rodzica jest rozpoznanie, z jakim problemem zmaga się jego dziecko i w jaki sposób można mu pomóc.
Błąd 9: Ignorowanie problemów dziecka
Dzieci różnią się między sobą. Z biegiem wieku dostrzegamy w nich cechy charakteru i osobowości, które czynią je wyjątkowymi. Część z tych cech jest wrodzona, choć niekoniecznie dziedziczna. Pozostałe kształtowane są poprzez doświadczenia życiowe dziecka. Unikatowe zestawienie cech determinuje reakcje dziecka na różne trudności, czasami samo je powoduje. Rodzice dziwią się, dlaczego jedno ich dziecko, wychodzywane w taki sam sposób, nie radzi sobie w kontaktach rówieśniczych, a drugie jest duszą towarzystwa; dlaczego jedno uczy się niby przypadkiem nowych rzeczy, a drugie z mozołem i wielkim wysiłkiem próbuje opanować nowy materiał. Uważna obserwacja dziecka pomoże odkryć jego silne strony, a także zrozumieć trudności, które musi przezwyciężać.
Warto uświadomić sobie, że wiele problemów oraz niepożądanych cech u dziecka nie jest wynikiem zaburzenia neurologicznego czy psychologicznego. Jeśli dziecko jest introwertykiem, płacze bo pokłóciło się z koleżanką albo ma trudności z matematyką, nie doszukujmy się w tym ogromnego problemu. Zrozumienie i akceptacja często pomoże dziecku przejść przez trudne chwile znacznie lepiej niż próby "uleczania" dziecka.
Co powinno zaniepokoić rodzica?
- Jeżeli dziecko ma problemy z koncentracją, nie może usiedzieć długo na jednym miejscu, ma problemy z nauką, zdarza się, że zachowuje się impulsywnie, a nawet agresywnie - takie problemy mogą świadczyć o zaburzeniu neurologicznym zwanym zespołem nadpobudliwości psychoruchowej z deficytem uwagi (ADHD).
- Jeżeli dziecko zdaje się ignorować lub unikać członków rodziny, woli przebywać samo, wydaje się mało rozumieć, nie próbuje komunikować swoich potrzeb, bawi się w dziwny sposób i nie lubi zmian - to problemy związane z zaburzeniem rozwojowym - autyzmem.
- Jeżeli dziecko ma duże problemy z nauką, nie potrafi zrozumieć poleceń nauczyciela, mimo starszego wieku pisanie i czytanie sprawia mu trudność - dziecko może cierpieć na jakąś odmianę dysleksji lub inne neurologiczne trudności w nauce.
- Jeżeli dziecko przestało spotykać się z przyjaciółmi, opuściło się w nauce, straciło zainteresowanie dotychczasowymi pasjami, wydaje się być ciągle zmęczone, ma problemy ze snem, mówi o śmierci - może to świadczyć o wystąpieniu depresji dziecięcej.
- Jeżeli dziecko odczuwa wyjątkowo intensywny lęk na widok lub myśl o jakimś przedmiocie czy zdarzeniu, które w jego wieku powinno być przyjmowane spokojniej - dziecko może cierpieć na fobię lub nerwicę lekową.
- Jeżeli dziecko musi powtórzyć określone dziwne, rytualne czynności, w innym wypadku reagując paniką - dziecko może cierpieć na zaburzenia obsesyjno-kompulsywne.
Wiele z powyższych zachowań dziecka jest zupełnie naturalne w pewnych fazach rozwoju i nie świadczy o zaburzeniu neurologicznym lub psychologicznym. Jeśli dziecko pobiło się z kolegą, nie znaczy to, że ma ADHD, jeśli dostało 2 z dyktanda, że cierpi na dysleksję, a jeśli chodzi smutny po kłótni z sympatią, że ma depresję! Gdy dostrzeżesz coś niepokojącego, najpierw spróbuj zastanowić się, gdzie może leżeć przyczyna (może dziecko nie może skupić się z szkole, bo sąsiad z ławki go zaczepia?). Jeśli dziecko jest starsze, spróbuj z nim porozmawiać. Pamiętaj o pełnej akceptacji i nie krytykuj. Choć dziecko może nie rozumieć dokładnie, w czym leży problem, warto zapytać, jak można mu pomóc. Spróbuj zasugerować jakieś rozwiązania. Warto też zadzwonić do nauczycielki w szkole - może syn jest smutny i zamyka się w pokoju, bo jego najlepszy kolega woli siedzieć z kimś innym w ławce?
Nie bagatelizuj i nie wyśmiewaj, szczególnie jeśli to dziecko jako pierwsze zwróciło się z problemem. Nawet jeśli wiesz, że Twoja nastoletnia córka już trzeci raz rozstawała się z sympatią i potem godziła, nie mów, że nic się nie stało. Dla niej może to być naprawdę ciężka chwila, a jeśli nie znajdzie u Ciebie wsparcia teraz, to z większym problemem nie zwróci się do Ciebie.
Kiedy należy szukać pomocy u specjalisty?
- Jeśli problem uniemożliwia dziecku normalne funkcjonowanie w szkole i w grupie rówieśników.
- Jeśli problem jest wyjątkowo intensywny.
- Jeśli trudności dziecka trwają długo i nie wydają się słabnąć.
- Jeśli starsze dziecko wprost zakomunikowało, że chce porozmawiać z lekarzem lub psychologiem.
- Jeśli nauczyciel lub pedagog szkolny zasugerował taką konieczność.
Jeśli okaże się, że problem dziecka wymaga pomocy w formie leczenia farmakologicznego lub psychologicznego, pamiętaj o wsparciu i zaangażowaniu z Twojej strony. Leki i rozmowa z terapeutą mogą pomóc w rozwiązaniu problemu, ale dziecko potrzebuje także czuć, że kochasz je wciąż tak samo.
Więcej o zaburzeniach neurologicznych i psychologicznych u dzieci w nowym cyklu ciekawników już wkrótce. Proszę o sugestię, o jakich problemach szczególnie chcieliby Państwo przeczytać.
10 błędów popełnianych przez dobrych rodziców:
Błąd 1: Wpajanie błędnych przekonańBłąd 2: Nieświadome nagradzanie złego zachowania
Błąd 3: Brak konsekwencji
Błąd 4: Komunikacja zamknięta
Błąd 5: Wyręczanie
Błąd 6: Rodzice vs dzieci
Błąd 7: Nieumiejętne wprowadzanie dyscypliny
Błąd 8: "Rób to, co mówię, a nie to, co robię."
Błąd 9: Ignorowanie problemów dziecka
Błąd 10: Hamowanie naturalnej radości życia
Złota myśl
— Ralph Waldo Emerson
Komentarze
Warsztaty startują 6 października 2014r. i będą się odbywać od 18:00 do 21:00
A w ich trakcie dowiecie się jak:
1. Wyrażać oczekiwania i ograniczenia tak, aby były przez dziecko respektowane
2. Rozpoznawać, wyrażać i akceptować uczucia
3. Aktywnie wspierać dziecko poprzez szczere i niczym nie zakłócone słuchanie
4. Motywować dziecko do współpracy
5. Modyfikować niepożądane i nieodpowiednie zachowania dziecka
6. Uwolnić dziecko od grania narzuconych ról w domu i w szkole
7. Wspierać proces usamodzielniani a się dziecka
8. Budować realne poczucie własnej wartości
9. Konstruktywnie rozwiązywać konflikty
Szczegóły na stronie: http://www.mocinspiracji.pl/szkoleniawarsztaty/oferta-dla-rodzicow-opiekunow-wychowawcow/jak-mowic-aby-dzieci-nas-sluchaly-jak-sluchac-aby-dzieci-do-nas-mowily/
Zapraszam bardzo serdecznie :)
zapewniam że jednym z najskuteczniejs zych metod,które pomagaja w 100 procentach jest...odmawianie za dziecko/dzieci różaniec
dziecko zmienia sie nie do poznania.
spróbuj jeśli nie wierzysz,na efekty długo nie bedziesz czekał
Informacja o autorze znajduje się w pierwszym artykule z cyklu :)
Jeszcze zależy od momentu :)
Bycie DOBRYM rodzicem to szalenie TRUDNE zadanie.
Kanał RSS z komentarzami do tego postu.